Jullie zien waarschijnlijk al die geweldige illustraties passeren op social media en je vraagt je misschien wel af: wie is die griet die achter die illustraties zit?
Bon, tijd om even mezelf voor te stellen. Met alle toeters en bellen. En ja... met misschien een kleine hoek af.
Ik heb altijd een levendige fantasie gehad. Als kind al. Het ging zelfs zo ver dat ik samen met mijn broer hele verhalen kon verzinnen en dat we dan samen zaten te lachen omdat we de beelden zo voor ons zagen. Ook al ben ik de jongste, ik beken: ik nam het voortouw. De jongen had gewoon geen keuze.
Dat denken in beelden liet me niet los. Ik kribbelde hele boeken, kaften en meetlatten vol om toch maar mijn “signatuur” achter te laten. Eerlijk: niet altijd tot groot jolijt van de familie en ergens is er wel nog een oud klasgenootje met een kunstwerk van mijn hand...
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was en dit heeft meer dan een grote indruk nagelaten. Niet enkel was mijn papa weg maar mijn broer ging mee met hem. (kort omschreven, ellenlang verhaal)
Door omstandigheden is sindsdien het contact ook verwaterd en was ik helemaal op mezelf. Maar ik had mijn fantasie nog en de verhalen die we ooit hadden verzonnen. Dit heeft me door een vrij heftige tijd geholpen want ja: een kind ziet echt wel af van een (v)echtscheiding.
Mijn middelbaar heb ik in een grafische richting gedaan, dolgelukkig om met beelden te kunnen werken. Het starten van een wit blad en daar iets op creëren: fantastisch toch? En ja, ik bleef lustig alles volkrabbelen met beelden. Die fascinatie voor dat witte blad resulteerde in een keuze om drukker te worden. Als meisje, tussen al dat mannelijk geweld... Maar I loved it! Ik was echt "one of the guys" en het no-nonsense van die richting sprak me enorm aan. Een echte passie voor het vak!
Na het middelbaar koos ik voor plastische opvoeding. Ik zag mezelf wel lesgeven…
*insert dramatische filmmuziek naar de overgang*
Daar is er spijtig iets gebroken. Opeens was er een druk om “perfect” te zijn. Om contact te maken met mijn innerlijke ik. (ik zweer het je: ik heb mijn portie wakko leerkrachten daar wel gehad)
Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik ben nogal redelijk “voetjes op de grond” dus al dat zweverig gedoe was niks voor mij. Helaas ben je op 19-jarige leeftijd nog niet zelfzeker genoeg waardoor je dan pas echt aan jezelf begint te twijfelen. Dus ik haakte af met een enorme afkeer van alles wat met kunst en tekenen te maken had.
Een zoektocht naar "wat ik graag doe" begon... (*daar is die dramatische filmmuziek weer*)
Een carrière bood zich aan binnen verschillende corporate bedrijven en daar heb ik vooral gewerkt binnen een aankoop-wereld. Fancy gezegd: procurement of ook wel purchase department.
Van aankoper tot projectmanagement… you name it, I did it. Zwaar, heftig, veel "façade opzetten" gedoe en al die dingen.
Hou ouder ik werd, hoe meer ik stiekem terug met beeld begon te werken. Ik begreep in mijn functie als projectmanager dat mensen niet steeds mee waren met de ellenlange teksten die hen werd voorgeschoteld. En ik merkte dat ik met beelden begon uit te leggen: een leuke cartoon, een visualisatie… en dit werkte! Ineens was er een luchtigheid in die saaie presentaties. Ineens kon er al eens gelachen worden bij die zware teksten.
(Elk bedrijf vergeet wel eens dat “het meenemen van mensen” niet start bij de tekst alleen. Nee, beelden kunnen echt helpen om de kern van je boodschap duidelijk te maken. Het werkt verbindend.)
Enkele collega’s moedigden me aan om terug te tekenen. Maar ik durfde nog niet. Bang om weer de druk te voelen van het perfectionisme, bang om te falen. Want het waren "maar" tekeningetjes.
En toen was daar de muur. (ik ben geweldig met muren...) Een zeer stevige burn-out diende zich aan en ik werd door mijn lichaam gedwongen om te rusten. Tijdens mijn herstel begon ik terug te tekenen en herontdekte ik mijn passie.
Opeens kon ik wel contact maken met mezelf, opeens voelde ik me wel zeker van mezelf. Contact maken met mezelf vraag je? Het kwam er gewoon op neer een denkbeeldige middelvinger naar de wereld te tonen en volle bak mijn eigen goesting te doen. Zo hard mijn eigen goesting willen doen dat ik in bijberoep begon met illustraties.
Ondertussen merkte ik ook dat ik in de foute carrière zat: ik wou mensen helpen groeien, mensen blij maken, mensen een lach geven. Weg van dat saaie gedoe waar ik me stierlijk verveelde.
Intern maakte ik een switch naar learning en development maar na 1 jaar was het daar ook duidelijk: ik zat nog niet echt op mijn plek. De zoektocht naar “wie ik was” begon nu pas echt en was helemaal niet eenvoudig. Heel veel vallen, terug opstaan en ja: ook met veel tranen en twijfel. Eeuwigdurende twijfel en bergen faalangst. Eerlijk: die zijn er nu nog steeds hoor!
*insert al wat vrolijke en huppeldepup filmmuziek*
Het grappige is dat heel mijn omgeving al lang zag dat ik mijn eigen weg moest gaan, maar ik was bang voor de sprong.
Dankzij hun steun en hun geloof in mij ben ik toch gesprongen. Bibberende knieën, hard vechten met dat eeuwige twijfelen aan mezelf maar ik voelde: er is geen weg terug. Hoe meer ik begon te ondernemen, hoe gelukkiger ik me ook voelde. Weg vermoeidheid, weg onzekerheid, ik kon na zoveel jaren eindelijk mezelf zijn!
Vive le Véro is nu pas echt geboren.
Vanwaar die Vive le Véro?
Vive: ondanks de zware rugzak ben ik altijd positief ingesteld gebleven. Een lach verzacht elke pijn, een lach werkt uitnodigend.
Le… omdat ik altijd wel een eigen weg ben gegaan. Omdat dit tegen de stroom is. Als je de kudde hebt, wel: ik ben diegene die ergens verderop volledig op zichzelf rondhuppelt en liefst datgene doet wat de rest niet doet.
En Véro. Dat is wie ik ben. Ik ben Vive le Véro.
Heb ik nog steeds die bibberende knieën? Tuurlijk! Ik heb alle zekerheden opgegeven en ben nu volledig verantwoordelijk voor mijn eigen inkomen. Maar ik mag ook mijn eigen agenda bepalen, en het werk dat ik wil doen. Dus: ik mag zeggen dat ik van mijn hobby mijn beroep mag maken.
Ga ik nog gigantische ritten hebben op die achtbaan van emoties? Hell yeah! En daarom heb ik ook besloten om deze blog te beginnen. Want ik neem jou mee op mijn avonturen. Mijn successen, maar ook mijn blunders. Mijn glimlachen en mijn vloeken.
En man... ik kijk er gewoon echt naar uit!
*Eindigen met meeslepende vrolijke en bombastische filmmuziek*